Loslaten
Zondag
29 januari jl. werd ik door onze parochie in de bloemekes gezet. Een woord van
dank voor het vele werk in de parochie was de hoofdtoon. Mijn dank om alle gekregen kansen is er niet minder om. Het was bij wijlen een
emotioneel moment van afscheid. Ik heb de gelegenheid genomen te vertellen,
waarom ik deze stap gezet heb. Want, toegegeven, dit is niet gewoon; dit is
geen voor de hand liggende stap; zeker niet voor iemand die er al meer dan
drievierde van zijn beroepsloopbaan heeft opzitten. Ik beschouw deze stap dus
ook als een sluitstuk op mijn professionele carrière. In mijn loopbaan hebben
volgende elementen steeds voorop gestaan: solidariteit stimuleren en
organiseren; samen werken aan rechtvaardigheid; beweging maken via
ondersteuning en versterking van zelfredzame groepen. Ik noem mezelf een gelukzak,
omdat ik gedurende een kleine veertig jaar dit soort werk heb mogen verrichten.
Maar ik moet ook bekennen dat ik hier de gelegenheid neem om een steeds
aanwezige, in stilte gekoesterde droom in vervulling te laten gaan: werken in
de derde wereld, in het zuiden. Een droom die voor mijn naaste omgeving niet
echt onbekend was.
Door
de jaren heen heb ik bij mezelf vastgesteld dat de wereld meer is dan iets
wat buiten mezelf ligt en dat ik wil ontdekken; meer dan iets wat aantrekt
omdat het vreemd, exotisch, of gewoon anders is. Ik heb gaandeweg geleerd dat
ik me bij vreemde mensen, in vreemde
|
|
culturen en ja, ook wel een beetje bij andere religies ook thuis kan en mag
voelen. Wat er in de wijde wereld gebeurt, trekt me aan. Sommigen noemen dat ‘roeping’.
Ik voel me emotioneel betrokken op de rest van de wereld, verbonden met de slachtoffers van geweld, macht en onrecht; alsof ze een deel van mezelf zijn. Raar maar waar. Het vreemde ligt niet buiten mezelf, maar is een wezenlijk deel van mezelf.
Ik voel me emotioneel betrokken op de rest van de wereld, verbonden met de slachtoffers van geweld, macht en onrecht; alsof ze een deel van mezelf zijn. Raar maar waar. Het vreemde ligt niet buiten mezelf, maar is een wezenlijk deel van mezelf.
Nu
ik naar Bangladesh en Azië vertrek, kan ik dat deel van mezelf wat beter
ontwikkelen, wat uitdrukkelijker aan bod laten komen. Ik laat dus bijna niets
achter. Ik neem alles wat ik ben mee, zeker mijn echtgenoot zijn, mijn vader en
opa zijn. Maar veel van wat ik heb, laat ik achter. De voorbije weken heb ik
moeten leren loslaten (ook het loslaten van jarenlange engagementen); en dat is
niet gemakkelijk. De komende tijd zal dat er niet minder op worden. Want er is
veel verschil: eten en drinken, wonen, werken, verplaatsing. Zeg maar dat veel
comfortelementen zullen wegvallen. Ik zal trouwens volgende week moeten
beginnen met het zoeken van een goede plek om te wonen en te werken; want die
heb ik nog niet.
Maar
ik verzeker u: dit verlies aan comfort wordt ruimschoots gecompenseerd door de
vele lieve mensen, geëngageerde militanten, inspirerende tochtgenoten die ik ginder
al ken en zal ontmoeten. Mensen van het licht, noem ik ze graag. Of ze nu
hindoe, boeddhist, christen of moslim zijn. Dat doet er niet toe. Net zoals ook
wij als christenen en gelovigen geroepen zijn mensen van het licht te zijn om
uitsluiting, onderdrukking, onrechtvaardigheid en machteloosheid om te buigen
tot verbondenheid, medezeggenschap, rechtvaardigheid, waardering en respect. Zo
worden een nieuwe hemel en een nieuwe aarde werkelijkheid, en hebben de
zwakkeren in de wereld een thuis. Samen een eind op weg gaan met deze mannen en
vrouwen, die ondanks alles blijven voortdoen voor een betere wereld, is voor
mij een genade en een leerschool. Het is
daarom een goede gewoonte dat we mekaar in Azië broers en zussen noemen: zoals
brother Kadir en sister Sandhya van GK.
Veel
van deze vrienden in Azië ken ik al, omdat ik de voorbije tien jaar intensief
met hen heb mogen samenwerken; vanuit Brussel. Het is een aantrekkelijk
vooruitzicht dat ik dichter bij deze
mensen en sociale bewegingen zal zijn, dat ik met hen zal mogen leven en
werken. |
Samen bouwen we aan een wereld van solidariteit en rechtvaardigheid. Samen op weg met sociale bewegingen die opkomen voor betere arbeidsrechten en die voor sociale
bescherming vechten. De ‘kracht van mensen samen’ verstevigen, handen uit de
mouwen steken tegen onrecht, solidariteit die grenzen verlegt.
Jef
– 040212
Hey Jef, ex-bureau genootje,
BeantwoordenVerwijderenWat een verrassing zeg! Via via vang ik wel de nieuwtjes op vanuit Wereldsolidariteit en hoor ik dat Bart een dochtertje gekregen heeft en wie er weeral ;) zwanger is enzo enzo. En dan hoor ik dat jij als Azie-cooperant gaat werken. Ik vind het echt fantastisch knap van je! Je bent nooit te oud om je dromen waar te maken! Ge zijt een voorbeeld voor velen.
Het gevoel van loslaten is heel herkenbaar, maar je krijgt er zoveel voor terug.
Ik kan je alleen maar het beste wensen daar!
Groetjes vanuit Oeganda!
Tine Deschacht