Jef in Azië

Loslaten

Zondag 29 januari jl. werd ik door onze parochie in de bloemekes gezet. Een woord van dank voor het vele werk in de parochie was de hoofdtoon. Mijn dank om alle gekregen kansen is er niet minder om. Het was bij wijlen een emotioneel moment van afscheid. Ik heb de gelegenheid genomen te vertellen, waarom ik deze stap gezet heb. Want, toegegeven, dit is niet gewoon; dit is geen voor de hand liggende stap; zeker niet voor iemand die er al meer dan drievierde van zijn beroepsloopbaan heeft opzitten. Ik beschouw deze stap dus ook als een sluitstuk op mijn professionele carrière. In mijn loopbaan hebben volgende elementen steeds voorop gestaan: solidariteit stimuleren en organiseren; samen werken aan rechtvaardigheid; beweging maken via ondersteuning en versterking van zelfredzame groepen. Ik noem mezelf een gelukzak, omdat ik gedurende een kleine veertig jaar dit soort werk heb mogen verrichten. Maar ik moet ook bekennen dat ik hier de gelegenheid neem om een steeds aanwezige, in stilte gekoesterde droom in vervulling te laten gaan: werken in de derde wereld, in het zuiden. Een droom die voor mijn naaste omgeving niet echt onbekend was.

Door de jaren heen heb ik bij mezelf vastgesteld dat de wereld meer is dan iets wat buiten mezelf ligt en dat ik wil ontdekken; meer dan iets wat aantrekt omdat het vreemd, exotisch, of gewoon anders is. Ik heb gaandeweg geleerd dat ik me bij vreemde mensen, in vreemde

culturen en ja, ook wel een beetje bij andere religies ook thuis kan en mag voelen. Wat er in de wijde wereld gebeurt, trekt me aan. Sommigen noemen dat ‘roeping’.
Ik voel me emotioneel betrokken op de rest van de wereld, verbonden met de slachtoffers van geweld, macht en onrecht; alsof ze een deel van mezelf zijn. Raar maar waar. Het vreemde ligt niet buiten mezelf, maar is een wezenlijk deel van mezelf.  

Nu ik naar Bangladesh en Azië vertrek, kan ik dat deel van mezelf wat beter ontwikkelen, wat uitdrukkelijker aan bod laten komen. Ik laat dus bijna niets achter. Ik neem alles wat ik ben mee, zeker mijn echtgenoot zijn, mijn vader en opa zijn. Maar veel van wat ik heb, laat ik achter. De voorbije weken heb ik moeten leren loslaten (ook het loslaten van jarenlange engagementen); en dat is niet gemakkelijk. De komende tijd zal dat er niet minder op worden. Want er is veel verschil: eten en drinken, wonen, werken, verplaatsing. Zeg maar dat veel comfortelementen zullen wegvallen. Ik zal trouwens volgende week moeten beginnen met het zoeken van een goede plek om te wonen en te werken; want die heb ik nog niet.

Maar ik verzeker u: dit verlies aan comfort wordt ruimschoots gecompenseerd door de vele lieve mensen, geëngageerde militanten, inspirerende tochtgenoten die ik ginder al ken en zal ontmoeten. Mensen van het licht, noem ik ze graag. Of ze nu hindoe, boeddhist, christen of moslim zijn. Dat doet er niet toe. Net zoals ook wij als christenen en gelovigen geroepen zijn mensen van het licht te zijn om uitsluiting, onderdrukking, onrechtvaardigheid en machteloosheid om te buigen tot verbondenheid, medezeggenschap, rechtvaardigheid, waardering en respect. Zo worden een nieuwe hemel en een nieuwe aarde werkelijkheid, en hebben de zwakkeren in de wereld een thuis. Samen een eind op weg gaan met deze mannen en vrouwen, die ondanks alles blijven voortdoen voor een betere wereld, is voor mij een genade en een leerschool. Het is daarom een goede gewoonte dat we mekaar in Azië broers en zussen noemen: zoals brother Kadir en sister Sandhya van GK.

Veel van deze vrienden in Azië ken ik al, omdat ik de voorbije tien jaar intensief met hen heb mogen samenwerken; vanuit Brussel. Het is een aantrekkelijk vooruitzicht  dat ik dichter bij deze mensen en sociale bewegingen zal zijn, dat ik met hen zal mogen leven en werken.

Samen bouwen we aan een wereld van solidariteit en rechtvaardigheid. Samen op weg met sociale bewegingen die opkomen voor betere arbeidsrechten en die voor sociale bescherming vechten. De ‘kracht van mensen samen’ verstevigen, handen uit de mouwen steken tegen onrecht, solidariteit die grenzen verlegt.

Jef – 040212