Van de sneeuw naar de zon

Zaterdag 4 februari. Buiten heeft het min 15 gevroren. Vriezemanneke doet flink zijn best. Lang heb ik daar niet van kunnen genieten, want ik ben vertrokken naar Bangladesh, om van daaruit de komende jaren in Azië te werken aan waardig werk en sociale bescherming, samen met de vele sociale bewegingen, die op de steun van Wereldsolidariteit kunnen rekenen. Misschien moet ik dus eerst vertellen wat ik ginder ga doen. Kort, bij wijze van eerste kennismaking.

Als mensen me vragen ‘welke projecten heeft Wereldsolidariteit?’, ‘wat doet Wereldsolidariteit?’, is mijn antwoord gewoonlijk: ‘niets’. Wereldsolidariteit doet niks; het zijn de partnerorganisaties – lokale en nationale sociale bewegingen – die al het werk doen; zij bepalen wat ze doen en hoe ze het doen. Sociale bewegingen zijn immers organisaties waar mensen hun toekomst zelf in handen nemen om betere levens- en werkomstandigheden te realiseren voor zichzelf, hun gezinnen en hun mede-lotgenoten. Diegenen die het initiatief nemen, hebben ook de vruchten van de inspanningen. Niemand komt het in hun plaats doen: vrouwen voor vrouwen, arbeiders voor arbeiders, jongeren voor jongeren. En Wereldsolidariteit steunt en versterkt deze reeds bestaande initiatieven, waarbij waardig werk en sociale bescherming centraal staan.

Neem het voorbeeld van NDWM in India: huispersoneel – domestic workers – zijn er na een lange strijd van meer dan 25 jaar in geslaagd om eindelijk als arbeidsters erkend te worden. Sinds de goedkeuring van een internationale conventie in juni vorig jaar krijgen miljoenen arbeidsters uitzicht op meer waardige arbeid.

Kinderarbeid, slavernij en barslechte werkomstandigheden kunnen ze hopelijk achter zich laten.

Een ander voorbeeld komt uit Bangladesh;
GK, Gonoshasthaya Kendra, brengt reeds veertig jaar elementaire geneeskundige verzorgingen tot bij de armsten inde door de overheid meest vergeten uithoeken van het land. Verpleging en dokters gaan systematisch huis aan huis. Hier bij ons gaan we meestal zelf naar de dokter. GK draait dat patroon om en gaat zelf naar de mensen. Het resultaat mag gezien worden: in de regio waar GK actief is sterven 60% minder baby’s en jonge moeders dan in de rest van Bangladesh.

In Sri Lanka slaagt NWC er in in de vrijhandelszones toch vakbondswerk uit te bouwen voor en met de meestal laaggeschoolde arbeidsters die uit het verre platteland naar de stad komen, op zoek naar een job, een inkomen.

De vakbond CFTUI in India stelt een toolkit – een box met basismateriaal zoals hamer, beitel, houweel, enz. - ter beschikking van haar aangesloten bouwvakkers – meestal dagloners - zodat die makkelijker aan de slag kunnen.

CWM bouwt zelf een sociale zekerheidssysteem uit, zodat dokters- en studiekosten beter betaalbaar zijn; en ze maakt een tijdschrift voor migrantenarbeiders die massaal vanuit Azië in het Midden-Oosten gaan werken.

In Cambodja strijdt CLC voor het opnieuw aanwerven van een aantal onterecht ontslagen arbeiders in de toeristische sector.

En AREDS doet in het binnenland van India samen met de lokale bevolking – overwegend dalits, de onaanraakbaren – aan streekontwikkeling.

Mijn job bestaat erin deze sociale bewegingen te ondersteunen en te versterken. Ik zal dus veel in Azië rondreizen, maar ook initiatieven nemen om deze bewegingen rond gemeenschappelijke actiepunten samen te brengen. Ervaringen uit het ene land kunnen leerzaam zijn in het andere land.

Samenwerking kan bevorderd worden omdat daardoor bij de regeringen betere wetgeving kan afgedwongen worden. En via contacten bij Aziatische en internationale instellingen kan ik mee stem geven aan de eisen van onze partners voor waardig werk en sociale bescherming. Bangladesh wordt de plaats van waaruit ik ook in de rest van Azië werkzaam zal zijn. Ik kan u gerust verzekeren dat ik me niet vlug zal vervelen. Er is werk genoeg op de plank. Via deze blog zal ik proberen regelmatig wat te berichten over mijn reilen en zeilen. Reageer maar als je goesting hebt.

Jef - 040212