Een stuk zeep voor 16 eurocent

Met de riksha door district Lalmatia

De eerste week is voorbij gevlogen. Ik zit hoog en droog tijdelijk gehuisvest in een kamerke op het vijfde verdiep van het vormingscentrum van GK. Zeer rustig gelegen, zo'n dertig km buiten de stad. Maar hier reken je niet in afstand maar in tijd. Toen we eergisterenavond bij Maya, de voorzitster van GK, op bezoek gingen, kostte ons dat tweeëneenhalf uur rijden voor amper veertig km. Ja, qua verkeer is Dhaka een verschrikking. Deze stad behoort niet voor niets tot de 10 slechtste steden om te wonen. Daarom vermijden we naar het centrum van de stad te gaan want dat is helemaal niet te doen. En als we gaan, proberen we zoveel mogelijk zaken te combineren.

Donderdag hebben we een eerste verkennende tocht gemaakt in de stad op zoek naar een geschikte woonplaats. Dat is niet eenvoudig. De prijzen zijn vrij hoog en een klein appartement is niet te vinden; alles is vrij ruim ingemeten. Bovendien is het geraadzaam een woonst te nemen met generator (om de stroompannes op te vangen die er vanaf april meer zulen komen) en met airco (want vanaf juni stijgt het kwik boven veertig graden). Sohrab en Tarique, twee van mijn bekenden die in deze omgeving wonen en werken, kijken alvast mee uit. Volgende week gaan we terug een kijkje nemen.

Vrijdag was het hier zondag. In een moslimland als Bangladesh is dat normaal.
In de namiddag waren Tarique en ik uitgenodigd op een picknick van de schoonmoeder van zijn dochter.

Onderweg naar de picknick

Een uurke rijden landinwaarts, weg van de stad, op den boerenbuiten. We passeerden de altijd werkende steenbakkerijen in de buurt, vele rijstvelden en rumoerige maar erg stofferige dorpen. In eentje was een dorpskermis gaande met een naar onze begrippen erg onveilige en manueel gedraaide paardenmolen incluis. Het dorp was volledig in de ban van het jaarlijks feest en vergat dat langs de weg nog auto's en fietsers en riksha's moesten passeren. De pickinick zelf was een leuk en rustig familiefeestje, met de voor ons gekende spellekes: stoelendans, kussensloop doorgeven tot muziek stopt. En de mannen moesten geblindoekt een rood punt zetten op een getekend voorhoofd van een vrouw. Ongelooflijk maar waar: ik heb dat klein wedstrijdje gewonnen. Wat een toeval!

Ondertussen wordt hier in GK werkelijk alles gedaan om het ganse domein en de gebouwen netjes in orde te hebben tegen de viering van de veertigste verjaardag van de organisatie, volgend weekend 18 tot 20 februari. Wegen worden heraangelegd, de verlichting wordt nagekeken en hersteld, da gense bouw wordt herschilderd, kamers voor logies in orde gebracht, de buitenterreinen onder handen genomen met snoei- en plantwerk. Vele kleurijke bloemen sieren het terrein. En elke ochtend, volgens goede GK traditie, werkt iedereen vlijtig een uur in de tuin; van half zeven tot half acht. Een gezonde manier om de dag te beginnen en ik vind het vooral leuk om zo snel andere mensen te leren kennen. Apni komen atchen, vraag ik dan: hoe gaat het met u. Ami balo achen, met mij gaat het goed, is het antwoord. Maar verder rijkt mijn bengaals nog niet. Het schilderwerk is naar onze normen acrobatenwerk; goed voor de trapezisten in het circus. Ongelooflijk hoe die mannen langs de touwen naar boven klauteren, de koord vastgeklemd tussen dikke teen en de rest van de tenen. Herstellingen gaan in een moeite door: hier en daar nieuwe toiletten, of scheefgezakte tafels die opgekrikt worden; terug goed voor de dienst. Als je hier enkele dagen niet geweest bent, herken je het niet meer. Maar ja, ze vieren maar een keer hun veertigste verjaardag en ze profiteren ervan om alle karweien af te werken.

s'Ochtends vroeg aan het werk

Schilders zijn acrobaten

Al het linnen te drogen op het dak

Ik heb mezelf ook al goed kunnen installeren. De muggen worden getrotseerd, ik heb de eerste verkoudheid zo goed achter de rug; het eten is lekker en ik heb mijn eerste was hangt nu te drogen; het was schrobben op grootmoeders wijze met een stuk zeep, water en een emmer als enige hulpstukken. Het stuk zeep kocht ik in een klein winkeltje vlakbij. 17 taka moest ik betalen, ocharme 16 eurocent.

Morgen vergaderen we terug met ons organisatieteam, want volgende week, vanaf 20 februari en in aansluiting op de verjaardagsviering van GK, hebben we met onze partnerorganisaties uit Azië hier een werkwinkel rond sociale bescherming. De brochure die we daarvoor samen met GK hebben gemaakt, is afgewerkt. Vanmorgen hebben we de nodige afspraken met de 'printing department' kunnen maken. We zullen nog uit ons pijp moeten komen om zowel logistiek als qua aanpak alles op punt te hebben. Maar dat lukt wel. Iedereen is hier bereid een tandje bij te steken als het moet.

Jef - 120212