Earth Hour: Bangladesh doet beter dan België

ik woon op derde verdiep; raam staat open

De aarde een uurtje rust gunnen. Dat is de ondertoon van menig bericht in de kranten van vandaag. Ook in Bangladesh. Maar eigenlijk doen ze hier mee ‘ van de moetens’. Dagelijks wordt hier de elektriciteit gerantsoeneerd. Zelfs op vrijdag, de wekelijkse rustdag in dit moslimland; tot grote verwondering van de Bengalen zelf.  Vanaf tien uur in de ochtend hebben we een uur stroom, het volgend uur niets. We zijn het dus al wat gewoon zonder elektriciteit te zitten: zeker 10 uur per dag en dat is zeker een pak beter dan de landen die aan Earth Hour meedoen. Ik weet wel: ik speel een beetje vals, want de mensen die het kunnen betalen laten hun generator brommen en die spuwt meestal stinkend zwarte rook de straat op.

DOHS Baridhara: rustig, open, veilig

Merkwaardig landje, waar elke dag wel wat nieuws te vertellen valt. Ik moet dus een selectie maken. En zoals beloofd: ik ben verhuisd. Een vaste stek voor de komende jaren zal een verdere ontdekking van Bangladesh bevorderen – en in mijn geval ook Azië omdat dat mijn werkterrein is. Enkele gebruiken heb ik gemakkelijk overgenomen, omdat ik ze al van vroeger kende: met de rechterhand eten, en in plaats van toiletpapier de sproeier gebruiken om je proper te spuiten. Maar als ik daarstraks na het winkelen terug thuiskwam, en in de garage de huiswachter op een matje tussen de auto’s zag zitten bidden, dan is het toch weer eventjes wennen. Eergisteren merkte ik dat in volle winkelstraatjes jute matten uitgerold werden zodat tussen de kraampjes door de mannen twee een twee konden neerzitten voor het middaggebed; meer dan honderd meter lang.

Van hieruit schrijf ik blogberichten

Vrijdag ben ik dus naar DOHS Baridhara verhuisd; een plaats die me door velen was aanbevolen want veilig, rustig, en betaalbaar. En dat klopt. Defence Officers Housing Services: een wijk gebouwd om oud-militairen te huisvesten, op een kwartiertje van de luchthaven. En de oud-militairen hebben hier ook een vorm van zelfbestuur, in hun parishad. Je vindt zelfs enkele verslagen van de wijkraad op internet. Deze wijk is ’s nachts enkel voor bewoners toegankelijk, er staat permanent politie bij de in- en uitgang van de wijk. Het verkeer is hier veel rustiger dan in ‘Man bijt hond’. Er is een buurtwinkeltje en een grote shopping mall aan de uitgang van de wijk, die bovendien ook een beetje apart ligt, maar

toch aansluit bij Gulshan, de wijk met alle ambassades. Kleine optrekjes of studio’s zijn hier niet te vinden. Daarom zal ik mijn bureel ook thuis hebben. (Een hele verbetering tegenover vroeger, toen ik dagelijks twee uur op en twee uur af naar Brussel moest.) Bijgevoegde fotootjes geven een beetje een beeld van deze oase in Dhaka.

Ruimte zat om te wonen en te werken

Maya Altafunessa, die vorig jaar nog tijdens de Internationale Week van Wereldsolidariteit op bezoek was in België, woont hier ook niet ver af. De verhuizers mochten bij haar komen middagmalen ‘ want jullie hebben toch geen tijd om te koken’. We waren met acht. Kadir, met twee helpers en chauffeur hadden me van GK in Savar, een tweetal uurtjes van hier verwijderd,  naar Baridhara gebracht. Tarique, onze WS zuid coördinator en dus collega, wachtte ons op met twee andere helpers. Werkvolk genoeg, dat merk je overal in Bangladesh. In een grote overdekte markt in Gulshan gingen we onze noodzakelijke inkopen doen: bed, koelkast, grote ventilatoren om aan het plafond te hechten om te verfrissen. En langs de money changer om geld te wisselen; ik kreeg bijna 3 taka meer voor een euro dan een maand geleden. Als dat een teken van de inflatie is …?

Het was donker als iedereen naar huis was. Plots gaat de bel: Maya Altafunessa, mijn eerste officiële bezoekster. Ze moest in de buurt zijn en dacht dat ik wel honger zou hebben en dus had ze wat warme hapjes meegebracht. Ongelofelijk. Haar broer woont een paar straten verder. Weer gaat de bel: Nazim woont ook in de wijk en werkt nu voor GK in het ‘rampenprogramma’ in het zuidoosten van het land. Hij is na zijn studies in Moskou in de Russische hoofdstad blijven hangen, maar is na zijn pensioen terug gekomen. In 2009 is er in die regio een grote cycloon geweest met stevige overstromingen en gelukkig relatief weinig directe slachtoffers. ‘Maar die cycloon doodt nog dagelijks,’ vertelt Maya. ‘Dagelijks sterven nu nog mensen aan de gevolgen ervan. Daarom blijft GK er erg actief in wederopbouw van landbouw en in ontziltingsprogramma’s.’

Eerste nachten op de grond slapen

Mijn eigenbereid eerste ontbijt

Ik ben al blij dat ik mijn eerste bezoekers iets te drinken kan aanbieden. Meer dan een overlevingspakket heb ik nog niet. En daar hebben de vrienden van GK dan nog voor gezorgd: eieren, brood, pasta, confituur, olie, suiker, voedzame koekjes, thee. Morgen moet ik toch wat gaan winkelen. Nu is het bedtijd; op een dun matrasje op de grond, want het gekochte bed is nog niet geleverd.

Jef Van Hecken
2 april 2012