Geen zomeruur in Dhaka

Na een viertal weken ‘Brussel’ ben ik vanmorgen terug in Dhaka aangekomen. Tijdens de vlucht van Mumbai naar de Bengaalse hoofdstad heb ik nog eens kunnen genieten van de schitterende kleurenpracht bij zonsopgang. Een impressionist zou het eenvoudig kunnen schilderen: onderaan een donkere bijna zwarte lijn; net erboven een fel oranje lintje dat zachtjes overgaat naar een lichtblauwe strook, en bovenaan weer die donkere lijn. Op de tarmac in Dhaka lagen de temperaturen vanmorgen om negen uur dubbel zo hoog als in Mol.  Een zomeruur kennen ze hier niet (dus nu tot eind oktober  4 in plaats van 5 uur verschil). De zon is toch verzekerd, al hangt er een grijze lucht. Waarschijnlijk heeft dat ook met stof te maken. Het is hier al enige maanden erg droog en dat merk je. Hier bij GK, waar ik terug logeer tot ik een eigen stekje gevonden heb, ligt het stof flink op alles wat er vier weken terug bij de 40^ste verjaardag nog kraaknet uitzag. Ja, ik besef dat ge het hier niet proper kunt houden!

Mijn reis zelf is vlot verlopen, op een wachttijd van bijna vijf uur in Mumbai na. Maar dat gaf me de gelegenheid de ‘India Today’ te kopen en vooral te lezen. Enkele opvallende stukjes wil ik wel kwijt. Groot was mijn verwondering dat in het aprilnummer niet minder dan vier volle bladzijden gewijd zijn aan the Antwerp six. De invloed van de modeontwerpers uit de Scheldestad rijkt tot in India: ’De kleine stad Antwerpen schijnt in grote letters op de modelandkaart’. Ik maak me daar gewoonlijk niet druk over, maar deze keer een trotse glimlach niet onderdrukken. Niet dat de Indiers daar iets van gemerkt hebben!
Ander artikel dat ik zorgvuldig uit het magazine gescheurd heb, is de inbreng van Salman Rushdie tijdens een India Today colloquium.